به گزارش خبرگزاری حوزه، سکوتی که از دل محبت برخیزد، میتواند تربیتی عمیقتر از هر سخن باشد.
در اسلام، قهر کردن یک ابزار تنبیهی برای تربیت فرزند معرفی شده است؛ اما چنین تنبیهی در صورتی کارایی دارد که پدر و مادر در مسیر تربیتی خود به قدری به فرزند محبت کرده باشند، که قهر آنها برای فرزند قابل تحمل نباشد!
پدر و مادری که با فرزندشان مهربان نبودهاند، همیشه او را دعوا کردهاند و به هر بهانهای با او تندی کردهاند، نباید توقع داشته باشند که قهرآنها فرزندشان را به تامل وا دارد!
این فرزند وقتی با قهر پدر و مادر روبرو شود نه تنها تأثیر نمیگیرد، بلکه پیش خود میگوید: «خوب شد اینها با من قهر کردند. تا وقتی که با من قهراند از دست امر و نهیها و تندیهای آنها راحتم!»
منبع: من دیگر ما کتاب اول، صفحه ۷۴.
نظر شما